Praza Maior de Viveiro, anos vinte.


Praza Maior de Viveiro

A Praza Maior de Viveiro está conformada por distintas edificacións eclécticas que teñen en común elementos construtivos da arquitectura galega: cubertas de grandes rumbeiros  de lousa, balconadas con ferro forxado ou de fundición, galerías acristaladas e paramentos de granito e manpostería enfoscada.

Este espazo, tamén denominado Praza da Constitución, sufriu diversas modificacións ao longo do tempo, ao derruírse o rolo e picota, os soportais dalgunhas casas, a igrexa parroquial de Santiago (1840) co seu pequeno cemiterio, o Cárcere e Casa dos Correxidores (1874). Posteriormente, aumentou de perímetro e construíronse dous cantóns: o de Arriba ou Das Zocas, por ser o lugar reservado para a venda de zocas ou cerámica, e o de Abaixo (na beira do antigo Canto de Santiago). A partir de 1891 erixiuse a estatua do literato e político viveirés Nicomedes Pastor Díaz Corbelle, obra do escultor catalán José Campeny. Recentemente, a causa dunha nova remodelación da praza, situouse a estatua na beira norte da mesma.    

Merece contemplarse o artístico reloxo de sol declinante do antigo Axuntamento, que representa a Ponte Maior e o león pasante, do escudo de Viveiro, obra do tallista Juan Sarmiento. Igualmente, podemos destacar a casa nº 2 con portada, balconada e escudo do século XVI. Ademais, sobresaen outros edificios como a casa nº 6 que foi da familia catalana dos Galcerán e que conserva a balconada de ferro fundida nas Reais Fábricas de Sargadelos; ao lado está a casa da familia Pais con artísticos murais nunha habitación interior, obra do pintor mugardés Felipe Bello Piñeiro, quen residiu nela mentres elaborou os seus traballos sobre Sargadelos; no 9 atópase a casa natal de Manuel Bujados, recoñecido artista simbolista e ilustrador gráfico. Tamén debemos salientar a fermosa farmacia da familia Casariego que foi antiga reitoral e aínda conserva unha pequena cruz como recordo no lousado, ou as casas nº 17 da familia Basanta Rebellón e 18, onde estivo situada a desaparecida botica de José Plá.

No esquinal da casa nº 2 da Rúa Pastor Díaz atópase un pequeno Santiago ecuestre, esculpido en pedra, como recordo da desaparecida Igrexa parroquial gótica que contaba con tres belidas ábsidas. 


                                               Carlos Nuevo Cal 

                                          (Cronista Oficial de Viveiro)    

 


 

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Imaxe
                                  Casa torre que pertenceu a Juan Ares Vizoso de Bahamonde (Foto: J.M. Paleo)                   A CASA TORRE DE JUAN ARES VIZOSO NA RÚA DO MEDIO Entre as distintas edificacións e construccións singulares que conforman o casco histórico da cidade de Viveiro, consideramos de grande interese arquitectónico a casa nº 24, situada na actual Rúa Rosalía de Castro (antiga da Pilitaria, Carniçería, Travesa, do Medio ou Mina), na que destaca un fermoso arco de medio punto con grandes dovelas e escudo heráldico da familia do fundador encima. A casa torre pertenceu ao viveirés Juan Ares Viçoso de Baamonde, destacado membro da fidalguía local e comercial do s. XVI, señor do Coto de Caxoto, señorío que herdou da súa tía dona Leonor Viçoso de Baamonde, que fora esposa do rexidor Pedro Pardo de Cela “O Rubio”; este deixara establecido nas súas mandas testamentarias que co produto da venta dos seus bens se construíse a Sancristía (1563) da igrexa de Santa María do C
Ler máis
Imaxe
Grupo de republicanos, entre os que se atopa o viveirés Antonio López Ferreiro, nun campo de traballo de Arxelia.   DOUS VIVEIRESES MORTOS NOS CAMPOS DE CONCENTRACIÓN NAZIS(1941-1945)                                                                                                             Por: Carlos Nuevo Cal                                                                                                         (Cronista Oficial de Viveiro) VÍTIMAS ESQUECIDAS DO NAZISMO Longa, excesivamente longa, foi a batalla legal que comezara a galega Mercedes Núñez (Barcelona, 1911-Vigo 1986), vítima sobrevivente do Holocausto, para tentar recuperar a memoria dos galegos internados nos campos nazis de exterminio.   Unha memoria destruída en gran   parte polos propios alemáns e esquecida, censurada ou arrombada logo do envío dos dez libros que a Oficina de liberación dos Campos francesa remitira en 1952 ao Goberno do xeral Franco. Malia a existencia da devandita documentación na Sede do
Ler máis
Imaxe
                                                                          Luís Trigo Chao "O Gardarríos", redactor de "El Momento".   OS NOVENTA ANOS DA REFUNDACIÓN DO SOCIALISMO EN VIVEIRO E DO PERIÓDICO “EL MOMENTO” (1931) INTROITO O pasado 1 de decembro cumpríronse 90 anos da publicación do  primeiro quincenaL socialista viveirés El Momento . Aínda que antes existiron na nosa cidade outros antecedentes de prensa obreira como: Germinal (1906), El Defensor Obrero (1919) ou El Proletario (1923), o certo é que ningún deles acadou a importancia, difusión e duración de El Momento (1931-1934).      OS ANTECEDENTES POLÍTICOS QUE FIXERON POSIBLE A APARICIÓN DE “EL MOMENTO” Os motivos da publicación do órgano de prensa socialista atopámolos na nova configuración partidaria xurdida coa proclamación da II República, o 14 de abril de 1931, e a repetición das eleccións municipais en Viveiro, debido ás moitas irregularidades producidas por parte dos antigos partidos da Rest
Ler máis
Imaxe
             A maquinaria despois de ser restaurada pola empresa viveiresa Lages Relojería Monumental.                            A RELOXERÍA EN VIVEIRO, UNHA HISTORIA CENTENARIA (1534-2023) O PRIMEIRO RELOXO MECÁNICO (1534-1860) Malia a que descoñecemos cando e onde se inventou o primeiro reloxo mecánico europeo, a súa aparición supuxo unha auténtica revolución para a época, en especial, nos ambientes monacais e eclesiásticos, onde se produciría unha grande mellora na medida do tempo. Ademais do carácter utilitario e práctico dos reloxos a súa utilización nos cenobios axudou a manter a disciplina na vida monacal, fomentando a puntualidade nos oficios divinos, nas comidas e demais actos comunitarios.   A Igrexa tivo moito que ver en canto ao descubrimento, desenvolvemento e expansión dos reloxos, non só pola súa utilización práctica, senón tamén polo moito que influíron os clérigos na transmisión aos artesáns dos coñecementos e saberes necesarios para poñer en práctica o funciona
Ler máis
Imaxe
                                             Enterro da "anxeliña" Ofelia Pérez Pérez saíndo da igrexa parroquial de Santiago en San Francisco. ANTIGAS TRADICIÓNS VIVEIRESAS DA MORTE E DO   DÍA DE DEFUNTOS DAS ORIXES Á ACTUALIDADE O culto aos mortos relacionado na actualidade co Día de Todos os Santos e Defuntos responde a antigas tradicións pagás que foron cristianizadas nos tempos do emperador romano Diocleciano, cando os crentes celebraban a eucaristía nas catacumbas acompañando aos restos mortais dos mártires. Logo, en 608, co Papa Bonifacio IV, a data do 1 de novembro, consagrouse como celebración para gabar á Virxe María e aos santos mártires. Finalmente, o papa San Gregorio VII fixou definitivamente a conmemoración no século VIII para dedicala á festividade de Todos os Santos. En adiante, estendeuse o costume de ofrendar nesa data unha misa en recordo dos santos e defuntiños cristiáns, ao tempo que se afianzou a denominación de Mes dos Mortos ou Defuntos, fronte
Ler máis
Imaxe
                                                                        Camarín de San Roque (Foto Eduardo Martínez)                                             VIRXES E SANTOS NAS ANTIGAS PORTAS DAS MURALLAS VIVEIRESAS Durante o Medioevo e grande parte da Idade Moderna, a vila de Viveiro estivo rodeada de altas e anchas murallas que cercaban o núcleo urbano na súa totalidade. Ademais de tres torreóns defensivos intercalados ao longo das murallas no Valado e, na ribeira, un castelo artillado situado fronte á actual Praza de Abastos, había tamén seis portas de acceso como aberturas importantes enmarcadas por corpos de gardada ou de protección. Ás portas, engadíanselle catro postigos que permitían a saída directa á beiramar. Estes postigos, que permanecían abertos en épocas de sosego,   pechábanse a cal e canto en caso de guerras ou de posibles invasións. Como aconteceu o 20 de xullo do ano 1596, cando os Rexedores mandaron   tapiar todos os postigos que daban á ría: “Ordenose atent
Ler máis
Imaxe
          As barcas chegando a Portochao no tradicional día da Xira              Arquivo: Carlos Nuevo Cal DA XÉNESE DAS PRIMEIRAS FEIRAS ANUAIS ÁS ACTUAIS FESTAS PATRONAIS A orixe das Festas Patronais de Viveiro debeuse á iniciativa particular do boticario e ex alcalde César Cortiñas Riego Almoina quen, en novembro do ano 1891, decidiu facer un chamamento público para constituír a primeira “ Junta Gestora de las Ferias Generales de Vivero” , emulando así a outras poboacións como Sevilla, Cádiz, Zaragoza, Santiago de Compostela, A Coruña, Lugo ou mesmo Mondoñedo. Xunto co iniciador, que foi nomeado presidente da Xestora, resultaron elixidos Manuel Sampedro, vicepresidente; Eugenio Martínez, tesoureiro; Pedro Blanco, secretario, e José Cociña, Luís Romero e Esteban Alonso, como vocais. Aínda que o verdadeiro Patrón da nosa cidade foi sempre Santo Tomé apóstolo, e a súa festividade celebrábase antigamente o día 21 de decembro, os organizadores das Feiras Anuais , desbotaron esta dat
Ler máis
Imaxe
  Nestes días claros deste outono pandémico no que tanto se está a falar sobre o peche da hostalaría en Galicia, traemos a este blog do Cronista o noso libro titulado Cafetarías, Tabernas, Ultramarinos e Bares de Viveiro, unha obra publicada o pasado ano en 2019 polo Seminario de Estudos Terra de Viveiro. No libro, ilustrado con 206 fotografías, faise un demorado percorrido pola nosa longa tradición vitivinícola, dende a Idade Media até a actualidade. Igualmente, cóntase a intrahistoria de todos e cada un dos máis de cincocentos locais de hostalaría do casco histórico, dende 1880 até a hoxe, onde xeracións de viveireses e de visitantes alternaron, falaron, pecharon tratos e negocios ou, simplemente, compartiron anécdotas e todo tipo de novidades mentres consumían un viño ou calquera outra bebida. Cun percorrido rúa a rúa, o autor, amósanos a maxia destes locais e das ledas xentes da localidade que durante os últimos 140 anos, foron capaces de compartir alegrías e penas, confidencias
Ler máis