NO PASAMENTO DO GRAN AMIGO GUSTAVO PERNAS CORA
Querido “Gus”:
Debo confesarche que non fun quen de imaxinar que o pasado luns, 29 de outubro, nestes días fríos e chuviosos dos prolegómenos do inverno, cando as primeiras nevadas comezaron a pintar de branco as altas cumes dos montes da Gañidoira, facendo bo aquel coñecido refrán que di: “Por Santos neve nos campos”, ías deixarnos para sempre. Porque, amigo “Gus”, aínda que tiñamos falado durante o pasado verán da túa enfermidade, véndote tan animado e optimista, certamente non pensei para nada neste fatal desenlace. Mesmo, nunha xunta directiva do Seminario de Estudos Terra de Viveiro, celebrada fai unhas semanas por mor da constitución do noso grupo de teatro afeccionado, chegamos a comentar a posibilidade de chamarte para que impartiras un taller de arte dramático e escenificación.
Agora, cando a morte traidora apareceu para arrebatarte definitivamente da túa familia e d@s túas amig@s, que baleiro tan grande nos deixas!, pero tamén que grande lección de bonhomía, de sabedoría, de dignidade e de vida para todos nós e en especial para os teus queridos: Ánxela, Muriel, Miguel, Mariblanca, X. Miguel, Begoña e toda a vosa familia.
No meu caso particular, cantos recordos se arremuíñan de súpeto, de ledas conversas nos vizosos días da nosa infancia feliz cando xogabamos no adro de Santa María ou compartíamos ilusións, lecturas, cine e amizade infinita. Cantos momentos marabillosos temos pasado xuntos no Colexio das monxas concepcionistas e no Instituto! Acórdaste que neste último centro, aproveitando o recheo dos que serían os novos colexios, chegamos a ter unha minúscula plantación (o “Guscar”) de leitugas, patacas e fabas, que nacían con relativo éxito, máis nunca conseguimos que se desen os “fríjoles” que tanto che gustaban? Que dicir das pequenas representacións teatrais no portal da túa casa na Avenida de Lourdes, das agradables conversas coa túa avoa a “Cubana”, das tómbolas, dos paseos co “Dandy”, da gata, das tartarugas, dos peixiños de cores… de toda aquela abondosa fauna que tiñas na casa e que tratabas con tanto agarimo!. Até o día da túa despedida en 3º curso de bacharelato cando a túa familia decidiu buscar novas oportunidades na cidade herculina. Logo, virían os estudos en Compostela e Madrid, así como os veráns en Viveiro, onde a túa amizade continuou fielmente cos amigos de sempre: Xavier, “Chuco”, Pedro… e, por suposto, co Alberto que, de seguro, está agardando por ti no alén para explicarche as últimas novas da humanística, das ciencias e da medicina.
Que falar do teu labor profesional e intelectual? Como Licenciado en Historia da Arte e profesor de Guión e Teatro na Escola de Imaxe e Son da Coruña, sendo autor de obras tan significativas como Os ollos de Victorine e a construción da cuarta parede, 2006.
Que dicir do teu
importantísimo labor teatral, a prol da renovación do teatro galego actual, a
carón da túa compañeira Ánxela Abalo, coa que fundaches Áncora Producións, dirixindo
e interpretando os teus propios textos. Obras esenciais, vangardistas e
comprometidas que falan da entrega e paixón que o noso “Gus” tiña pola arte de
Talía para axudar a cambiar o mundo. Como poder esquecer o seu abondoso corpus
de obras tan aplaudidas e imprescindibles: O Galego, a Mulata e o Negro, 1990, Premio Compostela ao Mellor Texto Dramático.
Ladraremos,
1996, Premio María Casares de Teatro.
Fábula,
1997. Anatomía dun Hipocondríaco, 1998. Sucesos, 2000. Footing,
2001, Premio Rafael Dieste. Paso de Cebra, 2006, Premio Max das Artes Escénicas. Final de Película, 2005, Premio Rafael Dieste, outra volta. Medidas Preventivas, 2006, Premio AELG ou
36
Personaxes e un can, 2018, entre
outras.
Gustavo Pernas Cora ten gañado tamén, como actor e dramaturgo, o premio teatral Álvaro Cunqueiro pola súa obra Isobaras e o prestixioso Premio Roberto Vidal Bolaño por toda unha traxectoria. Ademais, foi autor de relatos e guións de televisión e realizador de curtametraxes, así como director de dobraxe.
Amigo meu, agora que
xa formas parte desa estadea dos bos e xenerosos, ten presente que sempre nos
quedará a arte e a amizade, como ti mesmo dicías. Igualmente, meu querido
Muriel, podes ter a completa seguridade que mentres vivamos nunca, nunca, nos
esqueceremos do teu pai e o manteremos vivo no noso recordo e no máis fondo do
noso corazón. Porque, como Bouza Brei, “sereo
estou ollando a túa face… Ti non te vas de min!”
Carlos Francisco Nuevo Cal
Comentarios
Publicar un comentario